Ach hij is en was altijd zo’n aardige en keurige jongen’, mijmeren Martine en Louise Fokkens, beter bekend als de ouwehoeren, over hun jeugdvriend Ron Brandsteder. In de roddelblaadjes staan de laatste tijd wat sombere berichtjes en hij is gestopt met zijn radiorubriek. De jaartjes gaan blijkbaar tellen.
‘Ons Amsterdam van vroeger was veel kleiner’, vertellen de dames, ‘je kende bijna iedereen of je had bij ze op school gezeten. Ron z’n opa woonde in |Amsterdam-west , ergens bij het Vondelpark en onderweg daar naar toe wipte hij vaak even langs. Bij cafe Pleinzicht zagen we hem staan met zijn brommertje en als Louise even tijd had gingen ze samen op pad, achter op het Puchje.
Vorig jaar hadden de dames Fokkens en Brandsteder nog uitgebreid op het leven geproost. Bij Zandvoort aan Zee waren ze elkaar tegen het lijf gelopen. Ron had daar zijn radiostudio en junior was er ook. De lucht was blauw, de muziek vrolijk, en tropische planten bewogen mee met de zilte lucht. Het leek Hawai wel daar’, zegt Lousie.
Het duurde niet lang of er kwam een microfoon bij en er werd gezongen. ‘dat deden wij vroeger al, altijd als Ron er bij was dan was er muziek’. Voor een oude Engelse bus die bij het strand stond stond, klonken de liedjes van Bonnie St Clair en ander nostalgisch werk. ‘Net als vroeger met Boy Edgar, de oude jazzdirigent, die in het zelfde Amsterdamse buurtje was opgegroeid”, vertelt Martine. Ook hij was een man van de vrolijke noot.
Louise en Martine kijken terug op vrolijke jaren. Ze hebben hun jeugdherinneringen gepubliceerd. Zo groen als gras is de veelzeggende titel. ‘Dit zijn de echte verhalen, uit het echte leven, dat mag best wel eens verteld worden’.
Dick van der Lecq
