“Herstel van recht en veiligheid en vernieuwing in vrij overleg”. Dit was de nobele opdracht van Hare Majesteit in 1946 aan de meer dan honderdduizend jongemannen die al dan niet vrijwillig naar Nederlands-Indië (het huidige Indonesië) werden uitgezonden.

Na de thuisreis als dienstplichtige van de, inmiddels omstreden, ‘missie-Indonesië’ werd de schrijver in 1950 weer gewoon Nederlands burger. Het afronden van een studie, zijn huwelijk en de arbeidsmarkt waren zijn eerste prioriteiten, dus liet hij het ‘Indiëboek’ voorlopig maar even gesloten. Dat laatste bleek ook niet zo moeilijk omdat die ‘missie’ bij hem geen echt trauma had veroorzaakt en hij bovendien vanuit zijn omgeving weinig of geen belangstelling proefde naar details omtrent zijn opgedane ervaringen. Nederland was toen nog heel druk bezig met herstel en wederopbouw na WO-II en men leek ‘geen boodschap’ meer te hebben aan een postkoloniale oorlog die daarna had gewoed. Die oorlog eindigde – mede onder internationale druk en na een niet te winnen guerrilla – in de eerste helft van 1949. Beseffend dat het laatste woord over deze oorlog nog lang niet was gesproken, bleef hij wel kennisnemen van desbetreffende publicaties – w.o. werken van historici – die vooral vanaf medio 20e eeuw zijn verschenen.