Vijf puissant rijke inwoners van Meerloo, een forensendorp in Noord-Holland, bouwen plompverloren een vakantiekolonie in de duinen, zonder zich ook maar een moment te bekommeren om lastige details als een vergunning of toestemming van Staatsduinbeheer (de eigenaar van de grond). De gemeente en in haar kielzog de landelijke politiek raken door deze onbesuisde actie, nota bene in beschermd natuurgebied, behoorlijk van de kook. Stukje bij beetje ontvouwt zich een eigentijdse zedenschets die wordt bevolkt door de burgemeester en zijn vrouw, een duinopzichter, de plaatselijke politiechef, de directeur van Staatsduinbeheer, de presentator van de populaire talkshow Zus & Zo en uiteraard het vijftal in de duinen.

Jan Jacob Slauerhoff beoogde geen politieke stellingname. Hij liet zich niet imponeren door de geweldenaarsfiguur Jan Pietersz. Coen, maar had een dramatisch oog voor diens vulgaire eigenschappen, wat Menno ter Braak deed opmerken dat juist door zijn vulgariteit Coen ‘…een persoonlijkheid wordt van afmetingen. Juist door het ontbreken van iedere poging tot vaag idealiseren en romantisch verdoezelen slaagt Slauerhoff’s held.’ Slauerhoff ontmaskerde een autoriteit, en dat was een thema van Ter Braak, een thema dat in de latere lijn van het tijdschrift Forum paste. Slauerhoff deed dit ver voor de naoorlogse tijd, toen het usance werd Coen af te schilderen als de moordenaar van Banda en de kolonialist met bloed aan zijn handen.

Een journalist van bij ons gaat het merkwaardige land Transvilië bezoeken. In de gehele wereld wordt er veel stemming gemaakt tegen dit hertogdom, waar geen democratie heerst en waar – o, gruwel – een standenmaatschappij bestaat. Daar moet de bevolking wel verschrikkelijk lijden, is de algemene overtuiging.