Afrika-optimisme lijkt vandaag de dag bijna net zo in zwang als Afrika-pessimisme twintig jaar geleden. Hongerbuikjes zijn in de beeldvorming ingeruild voor potentie. Maar in de praktijk is er minder veranderd. De toekomst van veel Afrikanen ziet er niet werkelijk rooskleuriger uit dan twee decennia terug. En Afrika was natuurlijk ook nooit zo hopeloos als destijds werd verondersteld.

Het probleem is dat Europeanen hun beeld van Afrika kleuren met clichés. Die vertroebelen het zicht op de realiteit. Medelijden wordt aangezien voor betrokkenheid. En Europa blijft Afrika bij voorkeur vertellen ‘hoe het moet’. Waarom lijken wij bijvoorbeeld nooit te twijfelen aan de door ons in Afrika gepredikte idealen ‘democratie’ en ‘natiestaat’? Waarom vragen we ons zelden af of wij ‘blank’ (onbewust) niet nog altijd boven ‘zwart’ plaatsen? En waarom willen we zo graag geloven dat Afrika de toekomst heeft?