Aan de hand van het gedachtegoed van de Verlichtingsdenker Immanuel Kant en van de oude kerkvader Augustinus wordt bezien hoe zowel ons denken als onze verlangens ‘rationele’ bronnen van vaak als intrinsiek irrationeel aangemerkte religiositeit kunnen zijn. Bezien wordt wat de rol van muziek en taal daarbij is. Verleidt muziek ons tot het aannemen van dingen die er niet zijn? Wordt de zee mooier wanneer je haar beschrijft? Worden op die manier fantasieen of werkelijkheid voortgebracht? Als God een uitdrukking van de mens is welke realiteit heeft hij dan?