Schrijven zoals Mark Rothko schilderde. Of zoals Jan Snijder nu nog schildert. Of zoals Machinefabriek of Eliane Radique muziek maken. Melk druppen is de minimalistische, sobere compositie van verzen, die haar oorsprong vindt in het lege midden, in de eenvoud van de slaapvluchten van meeuwen. Het is de tijdeloosheid van de verstilling dauwzwaar neergevallen in deze bijzondere bundel. Fragmenten uit het land tussen de meren en nabij de zee. Ergens klinkt er muziek. Voorgoed de muziek. Het woord in haar verdronken.

De aanloop van een ochtend die weet dat ze zich over zal geven, het traag traag aanzwellen van wind, het vanuit de verte naderen van de slaaptrek van duizenden ganzen, de bloei op een plek waar niemand komt, een versleten muziekstuk, de roep om aandacht van een vergeten stuk land in de herinnering van haar die daarboven nog gezongen heeft. Vooralsnog is het slechts de ons resterende taal. Of zoals twee keuvelende raven in een boomtop zeggen: “Vandaag was er een heerlijk warme zon, maar eens zien wat er morgen uit de dageraad tevoorschijn kruipt”.