De lezer volgt de familie Craets-Goldeweyn zo’n zestig jaar lang in een wereld die verandert en daarmee onzekerheid en angst oproept door het verdwijnen van het vertrouwde en het onontkoombare nieuwe dat zich opdringt. Het opkomende socialisme, de emancipatie van de vrouw, de fiets waarop zelfs dames rijden en daarna de auto, de groeiende techniek, andere literatuur, muziek, toneel, de aantasting van de standenmaatschappij – het zijn verschijnselen waar de familie Craets en haar cercle niet omheen kunnen, waar zij een weg in moeten vinden. De een kan dit beter dan de ander en het is boeiend te zien hoe Ina Boudier-Bakker de verschillende houdingen illustreert door heel diverse reacties van haar personages.

Een oude vrouw trekt zich een zomer lang terug in een pension aan zee om met zichzelf en haar bijna voorbije leven in het reine te komen. Haar man is dood, van haar kinderen voelt zij zich vervreemd. Haar leven ziet zij als een lange weg van concessies, zelfverloochening en hypocrisie.

In haar gezochte isolement maakt zij de balans op van onvervulde verlangens en teleurstellingen. Haar afzondering wordt echter telkens weer doorbroken door de komst van een dochter, zoon, kleinkind, allemaal met hun problemen. Dan realiseert zij zich dat haar rol blijkbaar nog niet is uitgespeeld dat zij ook in haar ouderdom een taak heeft.