Dit is een satire. Een vrouwelijke professor gender sciences maakt in het jaar 2050 verheugd de balans op van de ontwikkelingen in de samenleving, allemaal even heilzaam, even nuttig, even verstandig in haar ogen. De Italiaanse regering heeft zowaar haar excuses aangeboden voor de Romeinse veroveringen van twee millennia geleden, in het verkeer mag men nu paintball gebruiken om zijn agressie uit te leven, de sharia wordt geïntroduceerd hoewel de vrouwen steeds meer voorrechten krijgen en bij het voetbal strijdt men op leven en dood, terwijl anderzijds terminaal zieken altijd een plaatsje krijgen op de grasmat. Enige consequentie is ver te zoeken – net als vandaag eigenlijk. Lees haar betoog dan ook als spot met onze tijd.

Dit is een onderhoudend relaas, waarin de schrijver (geb. 1939) herinneringen aan zijn vroegere auto’s ophaalt en daarmee meteen ook een boel over zijn leven vertelt. Auto’s spelen nu eenmaal een grote rol in ons modern bestaan, of we dat nu willen of niet. En de schrijver wil wel, want hij had plezier in auto’s. Het waren dan ook niet de eerste de beste. Hij bezat een aantal spectaculaire antieke auto’s zoals een Riley RM uit 1949, een Fiat Topolino uit hetzelfde jaar en een Rover P4 uit 1963. Het zijn trouwens bijna allemaal oldtimers die hier ter sprake komen – van Peugeot 403 tot Kever en van Karmann Ghia tot Studebaker Hawk.