David Pinto is in deze biografie open, eerlijk en leermeester tegelijk. Wie voor straf de urine met peper van zijn moeder heeft moeten drinken en toch van haar houdt als van geen andere vrouw: die kent het leven van zowel de ruwe en premoderne kant, alsook de kant van de onvoorwaardelijke liefde. Naast de straf stond er namelijk ook het eten klaar en de troost en steun als het nodig was, zo laat hij ons weten. Zijn gevechten om meer kennis op te doen brachten hem door heel Marokko en later, in Israël wordt hij opnieuw student en groeit uit tot een gerespecteerd leraar, ondanks de dramatische ervaringen als frontsoldaat in de ‘Zesdaagse Oorlog’. Hij beschrijft dat èn zijn aansluitende avonturen in Nederland op een pakkende en uiterst moderne wijze. Zijn seksuele ambities of zijn gevoelens: hij heeft niets overgeslagen en durft zijn kwetsbaarheden en tekortkomingen frank en vrij te benoemen.