DE VLEUGEL VAN BACH
REACTIES VAN LEZERS
In de opdracht staat: een boek over de levensfase 70 +. Maar het gaat toch ook over alle levensfases van een mens en de wonderlijke verbanden tussen al die fases en tussen ons en de mensen die een grotere of kleinere rol spelen in onze levens. Het is heel knap zoals dit boek en dat over Het korte leven van Heleen met elkaar verweven zijn en toch ook los van elkaar ieder een op zichzelf staande roman zijn.
De schrijver heeft een scherp observatievermogen om mensen en hun gedragingen tot in de finesses waar te nemen, te ontleden en dat kort, bondig en zeer herkenbaar te beschrijven. Daarbij een oordeel aan de lezer overlatend.
En hij weet daarnaast de gevoelens van Ireen met haar reacties op die gedragingen met gevoelens van boosheid, verwarring, verdriet, hoop, verlangens, blijdschap en liefde, prachtig te beschrijven.
We treffen de 70-jarige hoofdpersoon Ireen op de eerste pagina’s van het boek in het ziekenhuis, herstellende van een mislukte zelfmoordpoging. Wat lijkt te beginnen als een droevig, dramatisch verhaal ontpopt zich al snel als een hilarische beschrijving van het dagelijks leven van zovelen van ons. Met dien verstande dat Ireen kans ziet alsnog een totaal andere weg in te slaan.
Geschreven vanuit het perspectief van Ireen volgen we haar het eerste jaar na de zelfmoordpoging. Ze kijkt met een cynische maar ook humoristische blik naar haar leven zoals zich dat voltrekt. Het verleden en de gemaakte ‘verkeerde keuzes’ spelen daarin en grote rol alsmede haar verhuizing naar een appartementencomplex. Gaandeweg het jaar neemt ze het heft steeds meer in eigen hand.
Het is een heerlijk verhaal om te lezen. Stof tot nadenken geeft het je wellicht ook als je bereid bent te reflecteren. Ik weet nu in elk geval zeker dat verhuizen naar een appartementencomplex niet op mijn verlanglijstje staat !
Ik las de schrijver voor het eerst, maar ongetwijfeld niet voor het laatst.
Ik heb genoten van De Vleugel van Bach. Zeer vlot geschreven, vooral de humor, of moet ik zeggen de satire treffen mij. De monoloog om de hoofdpersoon Ireen te strikken voor een bestuursfunctie in de Vereniging van Eigenaars is meesterlijk. De schrijver weet vrouwen heel knap neer te zetten. Men treft prachtige, soms komische, waarnemingen aan, zoals: “Nu zie ik pas dat dat haar tanden vanuit het midden naar de hoeken toe geliger worden, als een raampartij waar de glazenwasser in het midden is begonnen maar er daarna geen zin meer in had”. De verhaallijn ontvouwt zich als een thriller, tegelijkertijd weet de schrijver veel emotie op te wekken.
Ik heb De Vleugel van Bach pianissimo gelezen. Erg (ont)spannend gedurende de feestdagen. Ik neem aan dat een gedeelte van de beleving in de woongemeente eigen ervaring is, zoals wij dat ook op Barbados hadden. Daar kunnen we ook een boek over schrijven, maar René van Rooij heeft het nu voor ons gedaan.
Ik heb een heerlijke dag voor mezelf vandaag en ga door in de Vleugel van Bach. Prachtige lange zinnen die een goede indruk van de omgeving schetsen. Tot het laatst blijft de spanning erin hoe het zal aflopen.
De Vleugel van Bach met veel plezier gelezen. Ongetwijfeld fictie, maar voor mij als lezer met veel fantasie toch ook zo nu en dan herinneringen.
Heb met veel plezier en een gniffel De Vleugel gelezen. ... See MoreSee Less